«Ὑμνοῦμεν σου τήν σάρκωσιν, φιλάνθρωπε Χριστέ· πίστει προσκυνοῦμεν τα σπάργανα· δι’ ὧν ἐλύθη κατακρίσεως, τό τῶν βροτῶν γένος, δοξάζον σε Σωτήρ μου».
Ερμηνεία: Φιλάνθρωπε Χριστέ, ὑμνοῦμε τή σάρκωσή Σου. Μέ πίστη προσκυνοῦμε τα σπάργανά Σου. Μέ αὐτά λύθηκε ἀπό τήν καταδίκη τό ἀνθρώπινο γένος καί Σε δοξάζει, Σωτήρα μου (Τροπάριο Ε΄ Ὠδῆς Κανόνα 22ας Δεκεμβρίου).
Τα σπάργανα, τα φτωχικά υφάσματα με τα οποία τυλίχθηκε ο νεογέννητος Ιησούς, δεν είναι απλά ιστορικά αντικείμενα. Στην υμνογραφία, αποτελούν το σύμβολο της απόλυτης συγκατάβασης του Θεού, της εκούσιας αποδοχής της ανθρώπινης ταπεινότητας και αδυναμίας.
Το ανθρώπινο γένος «τό τῶν βροτῶν γένος» βρισκόταν υπό την «καταδίκη» της αμαρτίας και του θανάτου. Η σάρκωση όμως, η παρουσία του Θεού ως βρέφος τυλιγμένο σε σπάργανα, έλυσε αυτή την πνευματική καταδίκη. Η φτώχεια της φάτνης έγινε η αρχή της σωτηρίας και της αιώνιας ζωής.
… «δοξάζον σε Σωτήρ μου». Η αναγνώριση της σωτηρίας οδηγεί τον άνθρωπο στη λατρεία και την ευχαριστία προς τον Χριστό, τον Σωτήρα.
Ο Δημιουργός γίνεται άνθρωπος για να λυτρώσει το κτίσμα, χρησιμοποιώντας ως εργαλεία τη βαθιά ταπείνωση και την άκρα αγάπη.
Orthodox Wind 