Η εικόνα της «ευτυχισμένης οικογένειας» συχνά προβάλλεται ως κάτι αυτονόητο, ως ένα δώρο της τύχης ή μια μαγική κατάσταση που απλώς υπάρχει. Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Όπως και η επιτυχία, έτσι και η οικογενειακή ευτυχία δεν δωρίζεται, ούτε υπάρχει από μόνη της.
Είναι μια κατάσταση που κερδίζεται, κατακτιέται και χτίζεται μέσα από έναν ισόβιο, καθημερινό αγώνα. Είναι το επιστέγασμα της συνειδητής οικοδόμησης των χριστιανικών ιδανικών εντός του ιερού θεσμού του Γάμου, και της επίμονης προσπάθειας όλων των μελών της.
Πολλοί ξεκινούν την οικογενειακή ζωή με την πεποίθηση ότι η αγάπη και ο αρχικός ενθουσιασμός είναι αρκετά για να διατηρήσουν την αρμονία. Αυτή η προσδοκία είναι συχνά η πρώτη αιτία απογοήτευσης και ιδιαίτερα όταν ο Θεμέλιος λίθος της οικογένειας η Πίστη στο Θεό και η τήρηση του Νόμου του Θεού, περιφρονείται και εκδιώχνεται έξω από τα νοητά τείχη της οικογενειακής «μάνδρας».
Μια ευτυχισμένη οικογένεια δεν είναι το αποτέλεσμα μιας στατικής ισορροπίας, αλλά μιας δυναμικής και επίμονης διαδικασίας. Οι προκλήσεις της ζωής, (οικονομικές δυσκολίες, προβλήματα υγείας, διαφωνίες, η ανατροφή των παιδιών) είναι αναπόφευκτες. Αντί να τις αντιμετωπίζουμε ως αποτυχία, πρέπει να τις δούμε ως το «πεδίο μάχης» όπου κερδίζεται η πραγματική συνοχή.
Η οικογένεια είναι ένα ευλογημένο από τον Θεό οικοδόμημα που απαιτεί συγκεκριμένα υλικά για να σταθεί γερό στους ανέμους των δυσκολιών. Αυτά τα υλικά είναι οι αξίες και οι πρακτικές που καλλιεργούνται από κοινού.
Η Επικοινωνία ως Θεμέλιο, ο αγώνας ξεκινά με τη διάθεση να ακούσεις και να καταλάβεις τον άλλον. Η ειλικρινής, ανοιχτή επικοινωνία —ακόμα και στις διαφωνίες— αποτρέπει τη συσσώρευση πικρίας και χτίζει εμπιστοσύνη. Είναι το «σκυρόδεμα» που ενώνει τα μέλη.
Η Θυσία και η Προτεραιότητα, η οικογένεια απαιτεί προσωπική θυσία. Σημαίνει να βάζεις τις ανάγκες του συνόλου των μελών πάνω από τις δικές σου, είναι προτεραιότητα ο περιορισμός του προσωπικού εγωισμού. Αυτή είναι η απόδειξη της αγάπης σε πράξη.
Ο Κοινός Χρόνος , ο χρόνος που περνάμε μαζί είναι η μεγαλύτερη επένδυση. Δεν αρκεί η απλή συνύπαρξη στον ίδιο χώρο. Χρειάζεται ποιοτικός χρόνος , προσευχή στο Θεό, διδαχή και διδασκαλία των ελλήνο-χριστιανικών ιδανικών, κοινή οικογενειακή τράπεζα, δραστηριότητες, συζητήσεις χωρίς περισπασμούς και περιορισμούς.
Η Συγχώρεση και η Αποδοχή, ο «ισόβιος αγώνας» περιλαμβάνει αναπόφευκτα λάθη και παραλείψεις. Η ικανότητα να συγχωρείς και να αποδέχεσαι τον άλλον με τις ατέλειές του είναι το κλειδί για τη μακροχρόνια ευτυχία. Μόνο μέσα από τη συγχώρεση, την ικανότητα αυτοκριτικής, επίγνωσης των ορίων του «εγώ» μας, το οικοδόμημα μπορεί να επισκευάζεται και να γίνεται ακόμα πιο ισχυρό.
Ο αγώνας για την οικογενειακή ευτυχία δεν είναι μάταιος. Αντίθετα, είναι η πιο ουσιαστική και αποδοτική μάχη που μπορεί να δώσει κανείς σε αυτή τη ζωή.
Δεν αγωνιζόμαστε ενάντια στον άνθρωπο που επιλέξαμε με την ευλογία του Θεού να ζήσουμε μαζί για μια ζωή, ούτε ενάντια στα παιδιά μας, αλλά όλοι μαζί ενάντια σε κάθε τι ψυχοφθόρο και επιζήμιο. Το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα είναι η δημιουργία ενός ασφαλούς καταφυγίου, ενός λιμανιού όπου κάθε μέλος μπορεί να επιστρέψει, να ανακάμψει και να αισθανθεί πλήρως αποδεκτό, να νιώσει την Αγάπη του Θεού Πατέρα μας ως ευλογία του μυστηρίου του Γάμου.
Η ευτυχία της οικογένειας είναι μια νίκη που γιορτάζεται καθημερινά, όχι με μετάλλια, αλλά με την ηρεμία, την ζεστασιά και την αγάπη που ρέει μέσα στο σπίτι, συνοδά της μοναδικής, αγαθής και ειλικρινούς Πίστεως μας στον Ιησού Χριστό. Είναι η απόδειξη ότι η δέσμευση και η προσπάθεια μπορούν να μετατρέψουν τις απλές ανθρώπινες σχέσεις σε ένα έργο Θεού και παντοτινής ζωής.
Orthodox Wind 