Στη σύγχρονη εποχή, πολλοί άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι η πίστη στον Θεό είναι ένα είδος «ασφάλειας» που μας προστατεύει από κάθε δυσκολία. Μας έχει δοθεί η υπόσχεση ότι η ζωή μας θα είναι ανέφελη, γεμάτη μόνο χαρές και επιτυχίες. Ωστόσο, η πραγματικότητα συχνά διαψεύδει αυτή την πεποίθηση. Ο πόνος, η απώλεια, οι αποτυχίες – οι «καταιγίδες» της ζωής – είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας.
«Ο Θεός δεν μας έχει υποσχεθεί ότι θα μας φυλάξει μακριά από τις καταιγίδες της ζωής αλλά μέσα σε αυτές» αυτή η ενθύμηση μπορεί και αγγίζει την καρδιά της χριστιανικής πίστης. Δεν πρόκειται για μια υπόσχεση απουσίας δυσκολιών, αλλά για μια διαβεβαίωση παρουσίας. Η πίστη δεν μας δίνει ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο ενάντια στις δυσκολίες, αλλά μας προσφέρει μια άγκυρα που μας κρατά σταθερούς μέσα τους.
Στις πιο δύσκολες στιγμές μας, όταν η ζωή μας δοκιμάζεται, η πίστη δεν μας καλεί να απομακρυνθούμε, αλλά να εμπιστευτούμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Ο Θεός δεν είναι ένας μακρινός παρατηρητής. Είναι ο Δημιουργός που μας συντροφεύει. Στους δύσκολους καιρούς, η παρουσία Του μπορεί να γίνει πιο αισθητή από ποτέ. Είναι η φωνή της παρηγοριάς μέσα στην καταιγίδα, το φως που διαλύει το σκοτάδι του φόβου.
Η πίστη που χτίζεται μέσα από τις δυσκολίες είναι ισχυρότερη. Όπως ένα δέντρο που έχει περάσει από θυελλώδεις ανέμους αποκτά πιο βαθιές και δυνατές ρίζες, έτσι και η ψυχή που έχει περάσει από τη φωτιά της δοκιμασίας γίνεται πιο ανθεκτική. Οι καταιγίδες μας διδάσκουν την υπομονή, την αντοχή, την ταπεινότητα και την εξάρτηση από κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μας.
Η αληθινή πνευματική ανάπτυξη συχνά έρχεται μέσα από τον πόνο. Οι δοκιμασίες μας απογυμνώνουν από τον εγωισμό μας και μας αναγκάζουν να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας. Μας υπενθυμίζουν πόσο εύθραυστοι είμαστε και πόσο πολύ χρειαζόμαστε την παρουσία του Θεού στη ζωή μας.
Είναι εύκολο να πιστεύουμε σε έναν Θεό όταν όλα πηγαίνουν καλά. Η αληθινή πίστη, όμως, φανερώνεται όταν κρατάμε το χέρι Του ακόμα και όταν η θάλασσα της ζωής είναι φουρτουνιασμένη. Αυτή η πίστη δεν είναι μια παθητική αποδοχή της μοίρας, αλλά μια ενεργή εμπιστοσύνη ότι ο Θεός μπορεί να φέρει κάτι καλό ακόμα και μέσα από τα πιο δύσκολα γεγονότα.
Στο τέλος, η υπόσχεση δεν είναι ότι θα ζήσουμε μια ζωή χωρίς καταιγίδες, αλλά ότι σε κάθε καταιγίδα, σε κάθε δυσκολία, σε κάθε στιγμή που νιώθουμε ότι βουλιάζουμε, ο Θεός είναι εκεί, μαζί μας, για να μας κρατήσει. Και αυτή η διαβεβαίωση είναι πολύ πιο πολύτιμη από οποιαδήποτε εγγύηση για μια ανέφελη ζωή.
Orthodox Wind 