Orthodox Wind

Ἡ ἀποστασία τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Ὁ ᾿Αντίχριστος θὰ εἶναι, χρονικῶς καὶ ποσοτικῶς, ὁ ἔσχατος ἀποστάτης, ἡ κατάληξις καὶ τὸ κεφάλαιον πάσης πρὸ αὐτοῦ ἀποστασίας. Ἕνεκα τουτου ὀνομάζεται παρὰ Θεοῦ, διὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀποστασία. «Αὐτὸν καλεῖ τὸν ᾿Αντίχριστον ἀποστασίαν, ὡς πολλοὺς μέλλοντα ἀπολλύναι καὶ ἀφιστᾶν (νὰ ἀπομακρύνῃ τῆς ἀληθείας)». Ο ᾿Αντίχριστος θὰ στραφῇ ἐναντίον πάσης θρησκείας καὶ οἱασδήποτε πίστεως, πλὴν τῆς πρὸς ἑαυτόν. Θὰ εἶναι «ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα». Οὗτος «ἐπὶ πάντας θεοὺς τῶν πατέρων αὐτοῦ οὐ συνήσει… καὶ ἐπὶ πᾶν θεὸν οὐ συνήσει, ὅτι ἐπὶ πάντας μεγαλυνθήσεται», λαλῶν «μεγάλα» καὶ λέγων, ὅτι αὐτὸς εἶναι δῆθεν ὁ μόνος Θεός. Τὸ βδέλυγμα τοῦτο τῆς ἐρημώσεως θὰ πολεμήσῃ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ καὶ πᾶσαν αἵρεσιν. Δὲν θὰ σεβασθῇ τὴν πίστιν τῶν κατὰ σάρκα πατέρων αὐτοῦ, ᾿Αβραάμ, Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, οὐδὲ θὰ ἀνεχθῇ τὴν θρησκείαν τῶν πιστῶν εἰς αὐτὸν Ἰουδαίων, ἀλλὰ θὰ τὴν μεταμορφώσῃ κατὰ τὸ συμφέρον τῆς αὐτοθεοποιήσεώς του. Μη δὲ εἰς εἰδωλολατρίαν θὰ ὁδηγήσῃ ὁ Πλάνος· «οὐ γὰρ εἰς εἰδωλολατρίαν ἄξει ἐκεῖνος, ἀλλ᾿ ἀντίθεός τις ἔσται καὶ πάντας καταλύσει τοὺς θεοὺς καὶ κελεύσει προσκυνεῖν αὐτόν, ἀντὶ τοῦ Θεοῦ». Τὸ ἀντιθρησκευτικὸν ἔργον τοῦ ᾿Αντιχρίστου θὰ εἶναι καθολικὴ ἐπίθεσις ἐναντίον οἱασδήποτε θρησκείας καὶ κατάλυσις ὁποιασδήποτε πίστεως.

Τότε, λόγῳ τῆς ἁμαρτητικῆς προαιρέσεως τῶν ἀνθρώπων, θὰ ἔχῃ λυθᾑ καὶ θὰ ἀναζήσῃ ὁ Σατανᾶς, ὁ δεθεὶς καὶ ἀποκτανθείς, ὡς πρὸς τὴν ἐξουσίαν του ἐπὶ τῶν γηγενών, «τῷ τοῦ Χριστοῦ Σταυρῷ». Οἱ δὲ ἄνθρωποι, «ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς», ἀστήρικτοι ὄντες κατὰ τὴν πίστιν, διὰ τῆς οὐραίας ἀποστατικῆς κινήσεως τοῦ ἐσχάτου τούτου κακοῦ, ἤγουν τοῦ ᾿Αντιχρίστου, θὰ ἐκπέσουν «τοῦ οὐρανίου φρονήματος» εἰς ἐσχάτην ἀποστασίαν, γενόμενοι εἰκόνες· καὶ ὁμοιώματα τοῦ ἀρχεκάκου. Οὗτοι θὰ ἀποβάλουν παντελῶς τὴν πίστιν πρὸς τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ἀλλὰ καὶ πρὸς πάντα ψευδή Θεόν. Θὰ ἀποσείσουν δὲ καὶ τὴν πίστιν πρὸς τὸν ἄνθρωπον. Πρὸς τὴν παράδοσιν τῶν παρελθόντων γενεῶν, πρὸς τοὺς συνανθρώπους τοῦ παρόντος, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἑαυτούς. Οὐδὲ εἰς τὸν ὑλικὸν κόσμον, τὸν ζῶντα καὶ νεκρόν, θὰ ἐπαναπαύωνται οὗτοι, ἀλλὰ θὰ ἀμφιβάλλουν καὶ διὰ τὴν φυσικὴν νομοτέλειαν τῶν ὑλικῶν. Ὡς ἄπιστοι δέ, «ἐλπίδα μὴ ἔχοντες καὶ ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ», θὰ εἶναι πεπληρωμένοι ἀπορίας καὶ σὰλου καὶ εὐθήρατοι διὰ τὸν Διάβολον.

Ὁ Σατανᾶς θὰ ἀποδείξῃ τότε τὴν ἀποστασίαν αὐτοῦ, διὰ τῶν πλανωμένων. Θὰ κυριεύσῃ τὸ πνεῦμα αὐτῶν, καὶ τὴν μὲν διάνοιαν θὰ προσκολλήσῃ εἰς τὸ ψεῦδος, ἤγουν εἰς ἑαυτόν, τὴν προαίρεσίν των θὰ στρέψῃ μονίμως πρὸς πᾶσαν παρανομίαν, τὸ δὲ ὅλον πνεῦμά των θὰ ὑποδουλώσῃ εἰς τὸν νόμον τῆς σαρκός, ὅστις, ὡς ἐλέχθη, οὐδὲν διαφέρει τοῦ Αντιχρίστου. «᾿Αντιχρίστου γὰρ οὐδὲν διενήνοχεν ὁ τῆς σαρκὸς νόμος, ἀεὶ παλαίων τῷ πνεύματι καὶ τῷ αὐτοῦ θείῳ νόμῳ ἀντιτασσόμενος». Ὅπως ὀλίγον πρὸ τοῦ ᾿Αντιχρίστου, πολλῷ μᾶλλον τότε, «τὰ τῶν ἀτὸπων ἡδονῶν ἐπιταθήσεται ἐν τοῖς παρανόμοις καὶ τῆς οἰκείας ἀπεγνωκόσι σωτηρίας. Τότε γαστριμαργίαι, κῶμοι (ἁμαρτωλαὶ διασκεδάσεις καὶ ψυχαγωγίαι), τότε καὶ μέθαι». Μέθαι ποτῶν καὶ ἀνόμων ἡδονῶν σαρκικῶν θεαμάτων, πορνικῶν ἀκουσμάτων καὶ μεριμνῶν τῆς συγχύσεως καὶ τῆς βιοτικῆς ταραχῆς τῆς Βαβυλῶνος, δηλαδὴ τοῦ κόσμου τούτου. Τὸ δὲ δεινότερον, θὰ λέγουν οἱ ἄνθρωποι «ἐλευθερίαν τὴν ὑπὸ ἡδονῆς δουλείαν, καθάπερ οἱ τὴν χολὴν γλυκεῖαν». Δείγμα τοῦτο τῆς μονίμου κινήσεως αὐτῶν ἐν τῷ κακῷ, τῆς παντελοῦς ἀμετανοησίας καὶ τῆς ὁλοκληρωτικῆς δουλώσεώς των εἰς τὸν ᾿Αντίχριστον, τοῦ ὁποίου θὰ ἀποτελοῦν ἄτρεπτα ὁμοιώματα.

Τὸ χάραγμα τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Οἱ προσκυνηταὶ τοῦ ᾿Αντιχρίστου θὰ λάβουν «χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ» ,«ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν». Διότι ὁ Αντίχριστος «δώσει αὐτοῖς χάραγμα ἐν τῇ χειρὶ τῇ δεξιᾷ καὶ ἐν τῷ μετώπῳ, ἵνα μὴ τις τὸν τίμιον Σταυρὸν ποιήσῃ ἐν τῷ μετώπῳ τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ χειρί», [ἀλλὰ δέδεται αὐτοῦ ἡ χείρὶ], καὶ ἀπὸ τότε οὐχ ἔξει έξουσίαν σφραγίσαι τι τῶν μελῶν αὐτοῦ, ἀλλὰ τῷ πλάνῳ προστεθήσεται καὶ αὐτῷ δουλεύσει καὶ μετάνοια ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ ὁ τοιοῦτος ἀπώλετο καὶ ἀπὸ Θεοῦ καὶ ἀπὸ ἀνθρώπων».

«Εἴ τις προσκυνεῖ τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ λαμβάνει τὸ χάραγμα ἐπὶ τοῦ μετώπου αὐτοῦ ἢ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς πίεται ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ κεκερασμένου ἀκράτου ἐν τῷ ποτηρίῳ τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ βασανισθήσεται ἐν πυρὶ καὶ θείῳ ἐνώπιον τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἐνώπιον τοῦ ᾿Αρνίου. Καὶ ὁ καπνὸς τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰῶνας αἰώνων ἀναβαίνει, καὶ οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καὶ νυκτὸς οἱ προσ κυνοῦντες τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ εἴ τις λαμβάνει τὸ χάρα γμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ», τοῦ ὁποίου ὁ ἀριθμὸς χξστ.

Τι θὰ εἶναι τὸ «χάραγμα, ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν», τῶν προσκυνούντων τὸν ᾿Ανομον, ποῖον δὲ τὸ ὄνομα τοῦ ᾿Αντιχρίστου καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξστ΄, τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὴν ᾿Αποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου; Ἐνταῦθα ἔχουν ἰδιαιτέραν σημασίαν τὰ λεγόμενα ὑπὸ τοῦ ἁγίου Εἰρηναίου, καθ’ ὅτι οὗτος ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου Σμύρνης, ὅστις ἐγνώρισε προσωπικῶς τὸν ἀπόστολον Ἰωάννην, τὸν λαβόντα καὶ γράψαντα τὴν ᾿Αποκάλυψιν. Έζησε δηλαδὴ ὁ Εἰρηναῖος σχεδὸν εἰς τὴν γενεάν, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἐγένετο ἡ ᾿Αποκάλυψις, ὡς λέγει ὁ ἴδιος: «Οὐδὲ γὰρ πρὸ πολλοῦ χρόνου ἑωράθη (ἡ ᾿Αποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου), ἀλλὰ σχεδὸν ἐπὶ τῆς ἡμετέρας γενεᾶς, πρὸς τῷ τέλει τῆς Δομετιανοῦ ἀρχῆς». Πρόσφατος ἦτο τότε ἡ ᾿Αποκάλυψις καὶ ζῶντες οἱ διδαχθέντες παρὰ τῶν μαθητῶν τοῦ ᾿Αποστόλου, εἷς τῶν ὁποίων ὑπῆρξεν ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, ὁ γενόμενος ἐπί-σκοπος Λουγδούνου, ἀγωνιστὴς κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ μάρτυς .

• Λέγει λοιπὸν ὁ Εἰρηναῖος, ὁμιλῶν ἐπὶ τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ ᾿Αντιχρίστου, ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνον νὰ ἐκθέτῃ τις ἐπ᾿ αὐτῶν ἰδίας ἑρμηνείας.

• Πρώτον, διότι θὰ ἐπέλθῃ ζημία, ἐὰν ἀποτύχῃ τῆς ἀληθείας καὶ νοήσῃ τὸ μὴ ὂν ὡς ὄν «καὶ πρῶτον μὲν ζημία ἐν τῷ ἀποτυχεῖν τῆς ἀληθείας καὶ τὸ μὴ ὂν ὡς ὂν ὑπολαβεῖν».

• Δεύτερον, ὁ ἀποτυχὼν τῆς ἀληθείας θὰ ἐμπέσῃ ἀναγκαίως εἰς τὴν ἐπιτιμίαν «τοῦ προσθέντος ἢ ἀφελόντος τι τῆς Γραφῆς», ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἡ τυχοῦσα. Διότι λέγει ὁ Κύριος: «ὡς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Καὶ εἰς τὸ τέλος τῆς Ἁγίας Γραφῆς, διὰ τοῦ ἀποστόλου Ιωάννου: «ἐάν τις ἐπιθῇ ἐπὶ ταῦτα, ἐπιθήσει ὁ Θεὸς ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς πληγὰς τὰς γεγραμμένας ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ (τῆς ᾿Αποκαλύψεως)· καὶ ἐὰν τις ἀφέλῃ ἀπὸ τῶν λόγων τοῦ βιβλίου τῆς προφητείας ταύτης, ἀφελεῖ ὁ Θεὸς τὸ μέρος αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ ἐκ τῆς πόλεως τῆς ἁγίας, τῶν γεγραμμένων ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ».

• Τρίτον, ἐὰν οἱ σφάλλοντες «ἄλλο μὲν οὗτοι δοκοῦσιν» εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ ᾿Αντιχρίστου, «ἄλλο δὲ ἐκεῖνος ἔχων ἐλεύσεται, ραδίως ἐξαπατηθήσονται παρ’ αὐτοῦ». ᾿Αναμένοντες δηλαδὴ νὰ ἔλθῃ ὁ ᾿Αντίχριστος, δὲν θὰ φυλάσσωνται ἀπ᾿ αὐτοῦ, ἐνῷ οὗτος θὰ εἶναι παρών.

Διὰ ταῦτα, εἶναι «ἀσφαλέστερον οὖν καὶ ἀκινδυνότερον, τὸ περιμένειν τὴν ἔκβασιν τῆς προφητείας, ἢ τὸ καταστοχάζεσθαι καὶ καταμαντεύεσθαι ὀνόματος» τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Ἐὰν ἔπρεπε φανερῶς «τῷ νῦν καιρῷ, κηρύττεσθαι τοὔνομα αὐτοῦ, δι᾽ ἐκείνου ἂν ἐρρέθη τοῦ καὶ τὴν ᾿Αποκάλυψιν ἑωρακότος» Ιωάννου. Ὁ δοὺς τὴν ᾿Αποκάλυψιν Κύριος ὑποδηλοῖ μὲν ἐν αὐτῇ τὸ ὄνομα τοῦ ᾿Αντιχρίστου, δὲν δηλοῖ ὅμως τοῦτο σαφῶς, ἵνα μὴ ἀλλάξας αὐτὸ ὁ Διάβολος ἐν τῇ ἐλεύσει τοῦ ᾿Ανόμου, διαψεύσῃ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Διότι περὶ μελλοντικοῦ πράγματος πρόκειται καὶ κειμένου ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τοῦ ἀρχεκάκου καὶ πατρὸς τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης. Ἐπίσης δὲν ἐγράφη τὸ μιαρὸν ὄνομα τοῦ ᾿Αντιχρίστου καὶ διότι δὲν ἐκρίθη ἄξιον νὰ ἀναφερθῇ ἐν τῇ Γραφῇ «Περὶ μὲν οὖν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ», γράφει ὁ Ἱππόλυτος, «οὐκ ἔστιν ἡμῖν τοσοῦτον τὸ ἀκριβὲς ἐξειπεῖν, ὡς ἐνενόησε καὶ ἐδιδάχθη περὶ αὐτοῦ ὁ μακάριος Ἰωάννης, ὅσον μόνον ὑπονοῆσαι· ἀναφανέντος γὰρ αὐτοῦ, δείξει ὁ καιρὸς τὸ ζητούμενον».

Θὰ δείξῃ λοιπὸν ὁ καιρὸς τὸ ζητούμενον, ὅτε θὰ πληρωθῇ ἡ προφητεία, περὶ ἐλεύσεως τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Τότε θὰ γνωσθῇ βεβαίως, ποῖον τὸ ὄνομα αὐτοῦ, τίς ὁ ἀριθμὸς καὶ τὸ χάραγμα. Τώρα, ἐπ᾿ αὐτῶν καὶ οἱ ῞Αγιοι ἀμφιβάλλουν καὶ οὐδὲν λέγουν βεβαιωτικῶς. Ἡμεῖς, γράφει ὁ Εἰρηναῖος, «οὐκ ἀποκινδυνεύομεν περὶ τοῦ ὀνόματος τοῦ ᾿Αντιχρίστου, ἀποφαινόμενοι βεβαιωτικῶς». Καὶ ὁ Ἱππόλυτος: «πλήν, ὅσον νοοῦμεν, ἀμφιβάλλοντες λέγωμεν». Ἡ ἀμφιβολία ἐνταῦθα γίνεται μᾶλλον εὔλογος, καθ᾿ ὅτι ὁ ἀριθμὸς τοῦ ὀνόματος τοῦ ᾿Αντιχρίστου χξατ’ δύναται νὰ εὑρεθῇ ἐπὶ πολλῶν ὀνομάτων· «τυχὸν δὲ ἐπὶ πολλῶν ὀνομάτων εὑρεθῆναι δυναμένου τοῦ αὐτοῦ ἀριθμοῦ».

Καὶ ὁ ᾿Ανδρέας Καισαρείας: «πολλὰ ἔστιν εὑρεῖν, κατὰ τὸν μακάριον Ἱππόλυτον καὶ ἑτέρους, ὀνόματα, τὸν ἀριθμὸν τοῦτον περιέχοντα, προσηγορικά τε καὶ κύρια μέν, οἷον, Λαμπέτις, Τειτάν, ἐκ τοῦ τείνω, καθ’ Ἱππόλυτον Λατεῖνος, ὁμοίως ἱδιὰ διφθόγγους· Βενέδικτος· ὅπερ ερμηνεύεται εύλογημένος ἢ εὐλογητός· κατὰ μίμησιν τυχὸν τοῦ ἀληθῶς εὐλογημένου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Προσηγορικὰ δέ, κακὸς ὁδηγός, παλαιβάσκανος, ἀληθῶς βλαβερός, ἀμνὸς ἄδικος». ᾿Αλλὰ οὐδὲν τῶν ὀνομάτων τούτων εἶναι βέβαιον, καθ’ ὅτι «ποῖον ἐξ αὐτῶν φορέσει ὁ ἐρχόμενος, ζητηθήσεται».

Τοὺς ῾Αγίους ἀκολουθοῦντες, ἀμφιβάλλοντες ἐρωτῶμεν. Ποῖον θὰ εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ ᾿Αντιχρίστου; Εν τῶν ἀναφερθέντων; ἢ ἡ λέξις «᾿Αρνοῦμε», τὴν ὁποίαν ἀναφέρει ἐπὶ πλέον ὁ Ἱππόλυτος, ἢ ἄλλο τί;

Τις ὁ ἀριθμὸς τοῦ ᾿Ανόμου χξστ; Πρόκειται μόνον περὶ ἀριθμοῦ προσώπου, ἢ καὶ περὶ ἀνθρωπίνης χρονολογίας; Δηλαδὴ περὶ 666 ἐτῶν, τὰ ὁποῖα προστιθέμενα εἰς τὴν χρονολογίαν πτώσεως τῆς Πόλεως τῆς χιλιετοῦς βασιλείας, τὸ 1453, ἀνάγουν τὴν ἐμφάνισιν τοῦ Πλάνου τῷ 2119;

Τι δὲ τὸ χάραγμα τοῦ ᾿Αντιχρίστου; Πρόκειται περὶ στεφάνων ἀνομίας καὶ θυσίας θυμιάματος πρὸς τὸν αὐτοθεοποιηθέντα ᾿Αντίχριστον ἐπὶ θυσιαστηρίων, τὰ ὁποῖα θὰ στηθοῦν πανταχοῦ, «ἵνα μὴ τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι, εἰ μὴ ὁ ἔχων» τὰ γνωρίσμα τα ταῦτα τῆς ὑποταγῆς εἰς τὸν ἄνομον θεόν, ὡς ἔπραξε πάλαι ὁ διώξας τοὺς πιστοὺς Ἰουδαίους ᾿Αντίοχος ὁ Ἐπιφανής;. Ἢ πρόκειται μόνον περὶ τοῦ χαρακτῆρος τῶν προσκυνητῶν τοῦ ᾿Αντιχρίστου;

Βεβαίως ἀπαντήσεις ἐπὶ τῶν ἐρωτημάτων τούτων θὰ λάβῃ ἡ ἀνθρωπότης μόνον ἐν καιρῷ ἐκβάσεως τῶν προφητευθέντων περὶ τοῦ ᾿Αντιχρίστου, ὡς μᾶς λέγουν οἱ ῞Αγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Δυνατὸν δὲ νὰ ἔλθῃ ὁ ᾿Αντίχριστος καὶ ἐπὶ τῆς γενεᾶς ἡμῶν, ἢ ὀλίγον μετ᾿ αὐτήν.

Μόνον περὶ τῆς πνευματικής σημασίας τοῦ χαράγματος τοῦ ᾿Αντιχρίστου δυνάμεθα νὰ ἔχωμεν βεβαιοτέραν τινὰ πληροφορίαν. Τὸ μέλλον νὰ δοθῇ εἰς τοὺς ἀνθρώπους χάραγμα τοῦ ᾿Αντιχρίστου «ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς καὶ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν», εἶναι καὶ σφραγὶς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς σημασίας. Δηλαδὴ πάγιος ἀντίθεος γνώμη καὶ προαίρεσις, καὶ ἀμετάτρεπτοι ἀντίχριστοι λόγοι καὶ ἔργα. «Τοῦτο γὰρ τὸ ἐπὶ τοῦ μετώπου καὶ τῆς χειρὸς χάραγμα σημαίνει, ἀντὶ τοῦ λόγου τοῦ μετώπου καὶ ἀντὶ ἔργου τῆς χειρὸς παραληφθέντων» .

Τὸ χάραγμα λοιπὸν «τοῦ ὀλεθρίου ὀνόματος τοῦ ἀποστάτου καὶ πλάνου», θὰ ἐπιτεθῇ εἰς πάντας τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν, «ἐν μὲν· ταῖς· δεξιαῖς χερσίν, ἵνα τῶν δεξιῶν καὶ ἀγαθῶν ἔργων ἐκκόψῃ τὴν ἐνέργειαν, ἐν δὲ τοῖς μετώποις, ἵνα ἐν τῇ πλάνῃ καὶ τῷ σκότει διδάξῃ τοὺς ἀπατωμένους παρρησιάζεσθαι». Δηλαδή,νὰ ὁμολογοῦν μετὰ παρρησίας τὸν προσκυνούμενον παρ᾿ αὐτῶν ᾿Αντίχριστον, ὡς τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρα Χριστόν. Οὗτοι θὰ ἀρνηθοῦν τὸν Τίμιον καὶ ζωοποιὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ ἀσπασθοῦν τὸ χάραγμα τοῦ μιαροῦ ὀνόματος τοῦ μισοθέου καὶ μισανθρώπου ᾿Αντιχρίστου, πρὸς ἰδίαν αὐτῶν ἀπώλειαν.

*Από το βιβλίο του μακαριστού Α. Δελήμπαση, με τίτλο «Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ» και με θέματα : «Η Αποστασία, η Παρουσία του Αντίχριστου, και η Κατάλυσις αυτού».